Yoldaşım kardeşim simdi nerdesin kim bilir. Kaybettim seni bir kere, ne bir adres seni soracağım, bir akraba iz bırakmadan gittin. Bu dört duvarlar simdi bana mahpus hayati ayağımızda çorap olmadığı günleri hatırlıyorum.
Yer sofrasında yediğimiz domatesleri soğanı simidi. Omuzlarında ağladığım o kara günleri hatırlıyorum. Kardeşim ah gece olurdu biz kaçardık saklanırdık ta gene de bulurdu ipsiz sapsız içleri çürümüş insan görünümündeki hayvanlar. Yaktılar canimizi defalarca sustuk zaman sadece yaraları kapatır o yaraların izlerini ise hiç bir şey kapatamaz.
Sadece zaman geçer beynime kazıdığım yoksulluğumu soğuk gecelerimi amansız sancılı ağrılı feryatlarımı, kim bilebilir ki senden başka kim anlaya bilir ki. Kafamdaki çığlıklara ben bile kapatmışken gözümü kulağımı beni senden başka kim duyabilir ki söyle. Ben ağlardım sen susardın. Sen aglamazdin sadece yere bakıp gülümserdin.
Ben bilirdim ki senin içinden yine nehirler ırmaklar akıyor coşkun sular gibi taşıyor. Bakamazdın yüzüme saklardın gözlerini hep ama ben anlardım yürek sızını kardeşim can arkadaşım. Ben ağlardım bilirsin senin yanında gururum gölgesi olmadan hep olabildiğine duygularını belli eden bir adam oldum. En çokta senin omuz’unda ağladığım günleri arıyorum. Simdi.
Gene yalnızım bak suskunum sen olmadan ağlayamadığımı fark ettim simdi içime hep içime akıyor yaslar. Derilerim yüzülüyor da canim değil kardeşim ruhum acıyor. Simdi kapı açılsa uzun siyah montunla içeri girsen elinde sigaran yoldaşım kardeşim desen sarılsan ben ağlasam... Gelmişine geçmişine küfür etsek yine ağlarken bile gülebilsek ah keşke sen yine burada Dim dik tamda karsımda durabilsen de ben yine ağlasam.
Yorumlar
Yorum Gönder