Yürüyorum öylesine ıssız yerlerden geçiyorum. Dar patikalardan yürüyorum. Sakinim garip bir huzur var içimde etrafımdaki ağaçların kokusunu alıyorum. Gölgeleri düşüyor üstüme havada bir serinlik var. Rüzgar otlarla oynaşırken gülümsüyorum. Garip bir mutluluk kaplıyor bedenimi güneş gökyüzünü aydınlatıyor. Ben çoğalıyorum. Yürüdüğüm patikanın solunda kıpkırmızı bir gelincik tarlası. Bir renk bu kadar mı güzel olur Allah’ım bir koku bu kadar cazibeli olabilir mi.
Gözlerim kamaşıyor ruhumun genişlediğini nefes aldığını hissediyorum.Atıyorum kendimi tarlanın ortasına.Sırt üstü yatıyorum güneşim gelinciklerim.ılık esen rüzgarım o an hepsi benim.Bana ait.Etrafımı saran gelincikler beni koynuna alıyor.
Sanki bana sarılıyor sıcacık oluyorum.Mutluyum,sonra düşünüyorum.Aslında yanlız olmadığımı bana ve benim hayatıma eşlik eden onca şeyin hepte etrafımda olduğunu.fakat benim bunu fark edemeyecek kadar kör olduğumu.Fakirliğimin sadece sensizlikten ve yanlızlıktan olduğunu anlıyorum.
Evet gidişine yandığım doğru, kahrolduğum doğru, ama en çokta sen giderken ben hala olabildiğine senin her zaman senin olacağım gerçeğiyle baş başa kaldığımı kabullenmek.Şuan toprak ana ört üstümü toprağınla gelinciklerinle ört yağmurun yağsın üstüme sonra güneş değsin bir tane ot bir tane çiçek yaşam bulurmuki çürümüş bedenimde hayat verebilirmiyim bir tane canlıya ilk defa kendimi başka birine ait hissediyorum.
Şu dakika tamda olmak istediğim huzurun içindeyim. Geceden de karanlıktan da korkmuyorum artık basitliğimi umursamıyorum. Yanlızlığıma küfür etmiyorum. Artık gidenlere de üzülmüyorum. Şimdi ben bir ağacın yaprağıyım bir damla suyum bir buğday tanesiyim.Bir çiçeğin poleniyim.yaşam asla durmaz çoğaldıkça çoğalan bir deniz gibi bende yeniden hayat buluyorum.Her denizin damlasında her ağacın tohumunda her gülün yaprağında...
Yorumlar
Yorum Gönder