Müziğin Sessizliği

Bir tükenişti hissettiğimiz . Sarılmalarımızdan sarkan buzlar de neyin nesiydi böyle . Üşütüyordu sıcaklığın , değmiyordu eskisi gibi tenime . Başka dünyalara götürmüyordu artık sesin , o masalı anlatmıyordu usul usul . Daha önce bizi büyüleyen bakışlarımız şimdi birbirimizden uzak tutuyordu . Uzak bakıyorduk . Çok uzaklardan . Bilmediğimiz yerlerden .Duygularda eskir miydi ?

Ait hissedemiyorum kendimi sana . Bu duyguya . O tazelikten uzaklaşmışız artık . Sarhoş olmuyoruz nefeslerimizle . Mutlu olmuyoruz ilk kez . İlk kez birlikte mutsuzluğumuzu yaşıyoruz . içimizdeki orkestra çalmıyor öyle neşeli neşeli . Bir kaç tanıdık nota geliyor kulağımıza ama eşlik edemiyor dansımıza . Müziği duymadan nasıl dans edebiliriz ki ? Ben bu içimizde çalan , yalnızca birbirimizin kulaklarında duyulan müziğimiz hiç susmaz sanıyordum . Yorulsak bile tutar elimizden kaldırır ritmine karışırız sanıyordum . Ama önce o karıştı sessizliğe . Bizden önce o terk etti sahnemizi.

beklenmedik gidişle sendeliyoruz şimdi . Nefesimizi tutmuş en ufak ses çıkarmadan duymaya çalışıyoruz . Ama yok . Bir sen mırıldanıyorsun bir ben . olmuyor .Uymuyor işte adımlarımız . Kırgınız…Birbirimize değil , en çalması gereken zamanda sessizliğe karışan müziğimize.

Bir müddet kalıyoruz öylece . Ne yapacağımızı bilmeden . Hayatta en ustaca oynadığımız rolde acemi kalıyoruz . Şaşkınız . İlk kez ne yapacağımızı bilmiyoruz . Gösterecek bir şeyimiz kalmadığından rahatsız oluyoruz sahneden . Uzaklaşıyoruz adım adım , bakış bakış ,koku koku..

Birbirimizi kaybetmiyoruz aslında . Duygumuzu kaybetmenin sancısı bu . Gözlerimiz boşluğa dalıyor Ağlamıyoruz…Çünkü biliyoruz müziğimiz olmadan yan yana olmak yetmiyor bize . Çaresiz kalan son notalarımızıda alıp kalbimize iniyoruz sahneden . Bir gün başka birinin nefesinde yeniden şarkı olabilmenin , yeniden dans edebilmenin hayaliyle kararıyor sahnemiz..biz..müziğimiz..