Evet değiştirmeye çalıştıkca dahada beter bana acı veren her anı alıyor bende kalanları.Şimdi yorgunum anam sen ulu bir çınar, gölgende yeşerdim büyüdüm çiçek açtım.Gölgen olmayınca ezdiler kırdılar dallarımı çürümeye yüz tuttu koruduğum sakladığım en güzel düşlerim.Şimdi sadece dizlerinde ağlamayı özledim gerçek dostumu arkadaşımı özledim annem...
Şimdi uzaklarındayım ne kadar mutluluğum varsa geride kalanlarımın uzağındayım.Bir şeylerin yasını tuttuğum kesin,ölen benliğimin kalbimin en derinine gizlediğim sevgimin mi ? Gizliden gizliye kahrolduğum kesin zamanı geri çevirmek ne mümkün soğuk duvarların ardında korkarak babamın beni aradığı anları yiyecegim o ağır tokadın korkusunu iliklerime kadar hissederek agladığım anları özlüyorum. Şimdi çocukluğumu istiyorum benden calınan beni zamanından önce büyümeye zorlayan hayatın insanların hepsine eğilerek selam veriyorum,kızarak için için nefret duygusuyla arkadaş olarak bazende kendime her defasında tutamayacağım sözler vererek yasıyorum... İşte sanki bu hayat benimmiş gibi sahipleniyorum acılarımı ve yanlızlığımı tamda senin öğrettiğin gibi... Bağışlayan ve kabullenen...
Yorumlar
Yorum Gönder