Son gün son bakış

Sabah oldu ve ben uyandım.Her gün olduğu gibi kendimi yataktan zorla kaldırdım ve yine kahvaltı ve annem yine ağzıma zorla bir şeyler tıkarken ona kızdım söylendim ama anneme onu ne kadar sevdiğimi asla söylemedim.
    Herşey aynı gözüküyordu gözüme ama içimde bir farklılık olduğunu seziyordum.Giyindim aynanın karşısında kendime baktım.Yüzümü son kez gördüğümü bilmeden derin derin kendime baktım.Yüzümdeki çizgilere sol yanağımın tam ortasında çıkan sivilceye kızarak aynanın sağ üst köşesindeki lekeyi sildim.Tam evden çıkarken bilmiyorum neden ? Arkamı dönüp anneme baktım aslında benim için yaptığı herşeye teşekkür etmek istedim,fedakarlıklarına sonsuz sevgisine ama diyemedim... İşte yüreğimden gelenleri dilim söyleyemedi,yutgundum ve kendimdeki gariplige şaşırdım. O an o evden sonkez çıktığımın farkına varmayı ne kadar isterdim geri dönmeyi anneme sarılmayı.... 
   Ve ben yere düştüm Anne başımdan ellerime kan doluyor,takatim yok.Vücudumu yerden kaldıramıyorum gariptir acıdan değil savunduğum düşünceler de yere düştü diye ağlıyorum.kalkmaya calıştıkça şuğurum kapanıyor.En son hangi kızı sevdim,seninle en son ne zaman dertleştim,huzuru nerde bıraktım bilmiyorum. Derin derin nefes alırken en son ne zaman mutlu oldum hatırlamıyorum.Etrafımda kalabalık çığlık çığlığa bağırıyor "yardım edin" "yardım" diyor ben onlara bakarken aslında artık herşeyin bittiğini bu günün benim için son gün olduğunu anlıyorum.
   Bir ışık var ona doğru gidiyorum.Bir anda artık nefes almadığımı fark ediyorum ve vücudumda bir hafiflik,bütün ağırlıklarımdan kurtuluyorum, artık acı hissetmiyorum .Etrafımda kimse yok yalnızım ,içimdeki bu adını koyamadığım hisde ne ? Mutluyum.... Pişman olduğum son şeyi hatırlıyorum ve son kez çıktığım  o kapıdan geri dönmediğimi Anneme son kez sarılamadığımın pişmanlığı. Bir kapı var tam önümde bedenime ait olan herşeyse artık geride ...
     
    Şimdi sonsuza kadar özgürüm anne....