İnsan. Kendi dünyasını yaşayan ve yaşatan varlık. Bazen deli dolu, bazen içine kapanık. Neler yaşadı kim bilir,neler gördü geçirdi ki, bir yağmur sesinde bile huzur arıyor. Doğrusu buluyor da eşsiz muazzam bereketin altında. Kim bilir, nasıl bir huzur ki aradığı saatlerce düşünüyor o damlaların altında. Her duyguyu yaşatır belkide kim bilir. Mutluyken yağmur der insan,mutsuzken yağmur sesi. Tevekkül ederken muazzamdır,dua ederken bereket.
Başını gökyüzüne kaldırır, yüzüne çarpan her damlada temizlendiğini düşünür, belki de gözyaşları görünmesin diye ister o rahmetin yağmasını.
Ne zaman bir melek indirse üzülür ki daha çok yağsın, hiç bitmesin,bu ses kulaklarımdan hiç eksilmesin dercesine.
En yakın arkadaşı olur insanın,hele bir de toprak kokusuyla karıştıysa değmeyin onun keyfine.
Derdime deva,acılarıma merhemsin ey rahmet damlaları. Susarak konuştuğumsun. Sesinde huzur var evet, ya akıl veriyorsun, ya Yaradanın kelamındansın, bilmiyorum. Dudaklarımdan yere akan her bir damlaya muhtaç hissederken kendimi, senden öğrendiğim en güzel şey, bir gece yarısı çatı katında kalbimin en karanlık köşesini ıslatarak aydınlattığındır...
Yazan: Betül Aşkın