Amanda oracıkta yığılıp kaldı . Neler oluyordu , kalbi neden bu kadar hızlı atıyor ve ona acı veriyordu anlamaya çalışıyordu. Bir anda çığlık attı, bağırdı ve daha çok bağırdı , içindeki acı dışına çıkana kadar. Amanda'yı alıp Acil Ünitesine götürdüler ve bir sakinleştirici yaptılar. Kendine geldiğinde olanların rüya olmasını diliyordu.
Yoğun Bakım Ünitesinin kapısına geldi genç kadın . Derin nefesler aldı ve Robert'ı görmek için izin istedi. Yanına girdiğinde Robert uyuyordu. Yatağın kenarına oturdu elini tuttu, elini öptü defalarca , sessizce ağlıyordu genç kadın, gözyaşları Robert'ın elini ıslatmıştı. Daha ne kadar dayanabilirdi ki bu acıya...
Robert uyandı, sadece başını oynatabiliyordu, derin ve yorgun sesiyle; "İyiyim bişeyim yok benim, yakında eskisi gibi olur, sana gıcıklıklar yapmaya devam ederim" dedi. Amanda'nın gözyaşlarını ufak tefek gülümsemeler böldü .
Yoğun bakımdan çıktı, 10 gün kadar serviste yattı ve fizyoterapistler tarafından kaslarını rahatlatmak için egzersizler yaptırıldı. Sonrasında eve gönderildi. Amanda Robert için tekerlekli sandalye satın aldı. Uzunca bir süre evden çıkmadılar. Bolca vakit geçiriyorlar ve birbirlerine daha da bağlanıyorlardı.
Amanda Robert'ın banyosunu dahi yaptırıyor tüm zor anlarında yanı başından ayrılmıyordu. Robert utancını gizleyemiyordu ama elinden birşeyde gelmiyordu. Sabah Amanda hazırlık yapmıştı, üzerini giydirdi ve Robert'ı pikniğe götürdü . Parka gidip yine dilekler dilediler, bu kez bir avuç dolusu 5 cent attılar suya.
Herşey umut doluydu, tıpkı kalpleri gibi. Yaşamanın tadına varıyorlardı. Aradan 4 ay geçti, Robert'a biçilen ömrün üzerinden de aylar geçmişti...
Bölüm 1 için tıklayın
Bölüm 2 için tıklayın
Bölüm 3 için tıklayın
Bölüm 4 için tıklayın
Bölüm 5 için tıklayın
Bölüm 6 için tıklayın
Bölüm 7 için tıklayın
Final Bölümü için tıklayın