Kadınım ben. Hadi durma küfret bana. Sana göre hakkettiğim bu nasılsa. Kadınım işte, aranızda yer yok değil mi bana.
Etek giyiyorum, gece geç bir saatte dışarı çıkıyorum, yani hakediyorum değil mi öldürülmeyi. Çekinme, "evet" de. Nasıl olsa biliyorum içinden geçenleri.
Kitap okuyorum, fuarlara ve tiyatrolara gidiyorum, haketmiyorum değil mı? Evde olmalı ve ev işleri yapmalıyım. Yalnızca buna iznim var benim değil mi? Nefes alırken dahi izin almalı hatta gerekirse nefessiz kalmalıyım.
Kadınım ben, kısa şeyler giydiğim için tanımadığım bir pislikten tekme yemeyi hakediyorum. Bir kereden birşey olmaz deyip tecavüzü bile hakkediyorum. Sırf kapalı olduğum için büyük bir başarı dahi kazansam senin gözünde bir hiçim.
Ben anneyim, kızım, kadınım, avrad, hatun, bayan, bacı, orospu, ayarsız, sıyrık, aranıyor... Ben bu sıfatların her biriyim değil mi? Büyük bir iş başaramam, bir hayat kurtaramam, gelecek bir nesile birşey öğretemem, içki içemem, dışarı çıkamam, kısa şeyler giyemem, dar oldu diye pantolon bile giyemem, saçlarımı açamam, kapattıysam hele nefes dahi alamam. Ben bunları hakediyorum.
Blog yazdığım için aldığım tepkilerden çok sıkıldım. Dergi çıkarttığım için boş işler uzmanı oldum, kitap yazmak istediğim için ayarsız ilan edildim, İstanbul'a taşındığım için bu kız iflah olmaz dediler, edebiyat okumak istediğim için nerde boş iş var yap dediler, ben bunları kadın olduğum için yaşadım. Ve çok sıkıldım. Bu sabah aldığım bir yorumda sırf kadın olduğum için yazmayı bırakmamı kadın yazarların hiç şansı olmadığını söyledi biri.
Ben artık çok sıkıldım. Nasıl giyindiğim, hangi mesleği yaptığım, nasıl yaşadığım, neleri sevdiğim, neler için savaştığım ve nelerden vazgeçtiğim kimseyi ilgilendirmez. Ben kötü bir insan değilim. İnsanlar adımı söylerken dahi gülebiliyorsa ben kötü biri olamam. Bugünü yaşamak için çok çabaladım. Yalnızlık ile terbiye edildim. Aldatıldım, sevilmedim çok kırıldım. Daha çok öğrenmek için sürekli okudum. Bilmediğimi kolay kabul ettim ve öğrenmekten hiç bıkmadım. Ben MAVİ, peki sen kimsin?