Yazılan her şey silinebilir. Okuduklarımı unutabilirim, yaşananların üstesinden gelirim...
Ama hissettiğim şeyleri silip atamıyorum. Kırılıyorum parçalanıyorum ama katilimi halen kendi içimde görüyorum. Ne alçak bir his hatırlamak seni.
Ah hüzün ile hatırlamak seni... Bazen yürürken, ara sıra koşarken, ayakta dururken veya yatarken her olaya musallat etmişim seni, ömrün ömrüme musallat olmuş.
Sen benim tek dayanağım olabilir misin gerçekten? Sen gidince aksamaya başladı bu yürek. Nefes aldığım andan itibaren derin bir acı ile oturmuşsun yüreğime. Seni sevmek ne zahmetli iş böyle. Seni sevmek ne zor...
Kendimden uzaklaşmak istedim bir dönem, bir dönemde kendimi bulmak, sarılmak istediğim anlar çok oldu, şuan tek istedigim derin acılar ile göğsüme işlenen adını söküp atmak içimden. Derin bir nefes almak ve hiç ağlamamak. Mümkün mü?
Mümkün Değil...