Bu sabah nasıl güneş doğdu hatırlamıyorum. Bir türlü aydınlanmadı hayatım. Geceyi kitap okuyarak geçirmenin beni bir nebze rahat ettireceğini düşündüm, olmadı.
Kaç bardak kahve içtim bilmiyorum. Ayların hatrı kaldı üzerimde. Böyle, sanki bir yumruk, göğsümün tam ortasına yemişim de üstüne haz duyuyorum gibi. Benim canım çok acıyor, anlatamıyorum.
Anlatmak istiyorum, kelimeler yazıyorum, cümleler, satırlar... Derken bir bakıyorum sayfalar olmuş, içimi dökmek istiyorum avuçlarına. Sonra bir hışımla vazgeçiyorum. Kızıyorum önce kendime. Yahu sevgisini senin için harcamayana, ömrünü harcama diyorum.
Yeminler ediyorum, sözler veriyorum, bir daha asla diyorum. Olmuyor, yine onu yazıyorum. Onun yazan ellerime kırgınım... Bak şuan başkasına bakıyor diyorum, şimdi başkasını seviyor, bak şimdi başkasını düşünüyor. Deli oluyorum, bundan daha da deli. Ellerime daha da kızıyorum. Onun elleri ile ısınmak varken, neden diyorum, neden ceplerimdesiniz.
Günlüğümü yakıyorum sonra, onu anlatan ne varsa yakıyorum. Sonra çok üzülüyorum, çok geç dahi olsa, yanan ateşin içinden alıyorum defterimi. Ellerimi yakıyorum... Kül olan defterim yalnız onun adını saklıyor. Tüm defter kül oluyor ama onu yazdığım, adının olduğu her satır alevler arasından sapasağlam çıkıyor. O an anlıyorum ki, bir ben yanıyorum onun için.
Bizim çıkılacak bir yokuşumuz kalmadı. Her köşe başında bekleyen ben artık çıkmaz sokağım. Yokuşu tırmanırken elimden tutmayanın, düz yolda yanımda yeri var mı sanıyorsunuz? Kendi güvensizliklerini bana yamamasına artık izin verir miyim sanıyorsunuz? Yüreğimde daha fazla kalır mı sandınız?
Hepiniz yanıldınız...
Bugün elini uzatsa yine tutarım, gel dese yine aynı severim. Ben sevgimden gram eksiltmedim. Ama artık yoruldum, çok yoruldum be. Sol yanıma dokunamıyorum acıdan. Derin nefesler alıyorum ortalık yerde...yetmiyor...
Küçükken düştüğüm zamanlarda dizimi hep annem sarardı. Şimdi sarmıyorum bile. Siz siz olun, kimseyi uğrunda ölecek kadar sevmeyin... Yeter artık doktor, beni odama götür, acı çekiyorum...