■Bir daha aynı hisseder miyim, kalbim yine aynı hızla atar mı bilmiyorum.
■Hayata hep bir adım geriden başlayan bir kadın, koşmaya cesaret eder mi?
■Zorlu merdivenler ile zirveye çıkanlar, asansöre binmek ister mi ?
■Dupduru bir denize, çamurlu ayaklarım ile basmaya cesaretim var mı?
■Kalbim paramparça olmuşken, aynı yolları, finali bile bile yürür müyüm?
■Pişmanlıklarımı "kendi seçimlerim" adını vererek mi saklıyorum?
■Hayatın bana mutlu olmam için hiç şans vermediğini düşündüğüm halde, neden halen mutluluk adı altında bir arayış içindeyim?
■Sevmek kalıplaşmış bir kaç cümleden mi oluşuyor gerçekten?
Az evvel en sevdiğim şiirlerimi yaktım...
■Şairin dediği "Ankara Diye İnsanlar Vardır" cümlesi neden bu kadar özel ki benim için?
■Takıntı haline getirip kendimi zorla aşık mı ediyorum?
■Bazı yazıların, bazı şiirlerin içinde kaybolup, kalbimin deli gibi çarpması ile uyanıyor olmam garip mi?
■Bir şairin sabaha az vakit kalmışken yazdığı bir şiir olmak istemem çok mu anormal?
■Her ay mutlaka bir gün İsmet Özel'in Amentü'sünü dinleyip uykuya dalmam normal mi?
■Din konusunu neden bu kadar araştırıyorum?
■Ellerim kanaya kanaya neden hayata tutunma çabasındayım?
■Nihayete ermiş bir umudun, ufak tefek kırıntıları ile yaşamak saçma mı?
■İçimde küçücük bir kız çocuğu varken, neden insanlara bu yüzümü göstermeye korkuyorum?
Umutlarım o kadar hızla ölüyor ki, hayatın bana attığı bu kazığa yetişemiyorum. Şiirlerim sahibini arıyor, yazdığım her kelimenin sonunda bir damla kan gizli. Gözyaşlarım halen o çiçeği suluyor. Ve tüm günahların bedeli, tek gecelik o şarap şişesinde gizli. Ağırlaşan yükümü hafifletmek için saçlarımı kesiyorum halen. Bazı günlere hiç hakketmediği anlamlar yüklüyorum. Hüzünlüyüm beni ilk tanıdığın o gün ki gibi. Yazdığım yazılara ekliyorum seni yine farkında olmadan, adını halen büyük harfle yazıyorum. Ellerim yine soğuk, ellerim yine hüzünlü, ellerim... Ve bazen her şeyin güzel olacağı zamanları düşlüyorum. Ve seni halen...