Düşünce sistematiğim hiçbir zaman sadece mistik düzlemde olmadı. Ama yaşamımın belirli dönemlerinde ucundan kıyısından da olsa şifa teknikleriyle tanıştım. Örneğin bundan aşağı yukarı 10-15 sene öncesinde, henüz sosyal medya yokken ve dolayısıyla Reiki konusu günümüzdeki gibi yaygınlaşmamışken bir seansa katılmıştım. Çoğunluğu tıp doktoru olan reiki uzmanları beni bir masaya yüz üstü yatırmışlardı. Elleriyle verdikleri enerji sırasında harbiden de masadan yükselip uçtuğumu hissetmiştim. Şaşırarak ve biraz da çekinerek deneyimlediğim bu etkileyici sahneyi hiç unutamıyorum. Sonrasında yine bir şekilde hayatıma meditasyon girdi. Hatta işin uzmanı bir kişi eve gelip bana birkaç saat meditasyon dersi de vermişti. Çok bunalımlı bir dönemdi benim için o zamanlar. Bugünün penceresinden baktığımda, meditasyon yapmasaymışım o ağır psikolojiden kolay kolay kurtulamazmışım gibi geliyor.
Uzunca bir süre bu tip şeylerden uzak kaldım. Dediğim gibi her ne kadar hayata rasyonel açıdan bakmaya gayret etsem de, yaşamın mistik bir tarafı olduğunu hiçbir zaman aklımdan çıkarmadım. Öyle ya; bugün tıp bilimi, “Üzüntü kanser yapar” diyorsa, “Hastaya moral verin, üzülmesin, sıkılmasın” diyorsa doktorlar; olumlu düşünmenin insana iyi geleceğini söyleyen insanlara da inanmak gerekir. Benim gibi yaşamında en diplere düşmüşken defalarca mucizelere tanık olan birisi için ise zaten aksi düşünülemez.
Aslında size hafta sonu yaşadığım transformal nefes terapisi deneyimimi anlatacakken nerelere daldım böyle… Neyse, en azından konuya balıklama atlamamış oldum.
Transformal Nefes Terapisi Deneyimim
 |
| Transformal Nefes Terapisi |
Transformal Nefes Terapisi’nin adını son zamanlarda çok duyuyordum. Şehir dışında güzel otellerde terapiler düzenledikleri de sosyal medyadan gözüme çarpıyordu. Geçen hafta, alakasız bir ortamda “Nefes terapisi almak isteyen var mı?” diye bir teklifle karşılaşınca hiç düşünmeden “Ben ben “ diye yanıt verdim. Ne olduğunu bile tam olarak bilmeden gönüllü oldum. Çünkü son yıllarda edindiğim bir hayat dersi var:
“Ayağına gelen fırsatları tepmeyeceksin…”
İyi ki de tepmemişim; gerçekten de özel bir deneyim yaşadım.
Etkinlik Şile’de güzel bir otelde gerçekleşti. Otelin her yeri halı kaplı olan oval konferans salonuna ayakkabılarımızı çıkararak girdik. Yerlerde her birimiz için özel matlar hazırdı. Bu tekniğin 40 yıl önceki kurucusu Dr Judith Kravitz ve Türkiye Temsilcisi Nilgün Tavsel oradaydı. Öncelikle Judith kendisinden bahsetti. 40 sene önce yakalandığı kanseri nefes teknikleriyle yendiğini anlattı. Gerçekten de ilham verici ve etkileyici bir yaşam hikayesi var.
Bu seminere Türkiye’nin farklı illeri yanı sıra Norveç, Belçika, Çin gibi farklı ülkelerden gelen nefes koçu adayları da katılmıştı. Yaklaşık altmış kişilik nefes koçluğu öğrencileri kendilerini tanıttılar kısaca. Onlar için bir nevi bitirme projesiydi bu etkinlik. Bizler de koç adaylarının denekleriydik. Düzgün, sistemli, detayları düşünülmüş güzel bir organizasyondu.
İlk oturumun ardından ara verildi. İkinci oturumda her birimiz bir mata uzandık. Yanımızda nefes koçumuz ile birlikte nefes çalışması yapmaya başladık. Yaklaşık 45 dakika boyunca düzenli nefes alıp verirken kimi zaman kum torbaları, kimi zaman yastıklar, kimi zaman da çıkardığımız sesler devreye girdi. Diyafram nefesi çalışması sırasında aslında biraz da içsel arınma yaşadık. Müzik, ambiyans, nefes koçunun fısıldadığı olumlama cümleleri ile birlikte seans bitiminde çok ama çok rahatladığımı hissettim. Terapi sırasında yaşadığım içsel yolculuk sırasında bir ara hıçkırıklarla ağladığımı söylesem, ne kadar yoğun bir seans olduğunu sanırm daha iyi anlayabilirsiniz.
Benim katıldığım etkinlik “nefese başlangıç” aşamasıydı. Eminim ki ilerleyen safhalarda çok daha güzel deneyimler de yaşanıyordur.
Yeni bir fırsat olursa kesinlikle yine katılırım.
Terapi sonrası bende ne gibi değişiklikler oldu?
Terapiden çıkınca başımda sanki demirden bir miğfere sıkışmış gibi baskı hissettim. Terapi koçum bunun çok iyi bir şey olduğunu, aldığım enerji ve oksijenin ayak uçlarımdan başıma kadar etki ettiğini söyledi. Zaten kısa bir süre sonra bu sıkışmışlık hissi geçti.
İki gün sonra işe gittiğimde bir iş arkadaşım yüzümün ışıl ışıl parladığını söyledi.
Bir hafta sonra gittiğim yüzme dersinde ilk kez havuza cesaretle ve yanımda hoca olmadan girdim. Terapi sırasında öğrendiğim olumlama cümelelerini kullanarak sudan korkmayışım ve kat ettiğim aşamaya kenarda duran hocalar bile şaşırdı. Ama sırrımı onlara söylemedim.
Terapi sonrasında hiçbir şeye kızmadım, kızmamaya da devam ediyorum.
Yani demem o ki nefes önemli, insan doğru nefes alarak yaşam kalitesini artırabilir. Daha neşeli, daha mutlu, daha pozitif olabilir. Zaten buna ihtiyacımız yok mu…